Wow. Twee actuele verhalen die mij raken, laten we ervan leren.

2 Brothers on the 4th Floor
Donderdag 26 april keek ik vol weemoed naar de aflevering van 90's Dance. Jeugdhelden 2 Brothers on the 4th Floor stonden centraal. Meteen werd ik terug geworpen in de jaren '90. De scoutingkampen waar ik als kleine Welp memorabele momenten beleefde en waar de hele dag door dit genre door de -toen nog super populaire en bombastische- gettoblasters schalden. Prachtig, direct in het gevoel.

Muziek brengt herinneringen en gevoelens met zich mee, van 7-jarige Chris tot aan nu. Dát is de kracht van muziek, die we allemaal vast wel herkennen. Toch zat ik met een brok in mijn keel te kijken, dat kwam door rapper D-Rock en zijn persoonlijke verhaal. Al jaren heeft hij last van Parkinson, maar vertelde er nooit eerder over, uit angst dat de boekingen zouden teruglopen. ' Ik voelde me sindsdien eenzaam'. Al op zijn 38ste kwam de diagnose, nu is hij 54.

Nog meer weemoed
Vanochtend las ik op NOS.nl de titel Dieuwertje Blok moet neus laten amputeren en legt werk neer, en bespeurde direct -zonder verder te lezen- een rilling in mijzelf. Ik appte mijn vriendin die het zelfde bericht op de autoradio hoorde. Even later belden we, over iets anders. Zij vertelde: 'ik wilde je eigenlijk bellen toen ik het net hoorde. Wat een bericht'. Dieuwertje neemt ons mee in haar overweging waarschijnlijk nooit meer terug te keren op TV, omdat haar gezicht altijd haar 'product' was'. Ik denk dat iedereen Dieuwertje weer terug wil zien op TV, juist omdat het om háár gaat als persoon, prothese of niet. Net als dat juist mensen blijven komen naar de optredens van Des'Ray en D-Rock. Toch? Misschien wel meer dan daarvoor.

Verhalen raken, of je nu wilt of niet...

Waarom ik hierover schrijf? Zowel D-Rock als Dieuwertje kiezen ervoor om zelf met hun eigen verhaal naar voren te komen. Een gevalletje ' Stealing Thunder' zoals we dat in het vak noemen. Zelf je moment pakken. In dit geval oprecht en vanuit het hart. Daar mogen we van leren. Hoe vaak stellen we dit soort keuzemomenten niet uit? Wachten we af uit onzekerheid of angst tot anderen het verhaal vinden, vertellen en er met de regie vandoor gaan. Mooie voorbeelden dus. Pak zelf je moment en toon leiderschap. Dát werkt!

De keerzijde van publieke eigendom
Als dingen persoonlijk worden blijven ze niet alleen van jou, maar heeft heel Nederland toegang tot jouw leven en verhaal . Zo is dat ook voor organisaties en bedrijven. In deze tijd is het is niet alleen meer van jou. Jouw verhaal, gezondheid of situatie raakt anderen. Hoe je daarmee om gaat en wanneer je welk verhaal vertelt is het tonen van leiderschap en valt of staat met (persoonlijke) communicatie. In ieder geval heb ik diep respect voor beide, wat een dappere keuze. Laten we het voorbeeld volgen...